Ooit leefden we in een grot.
Zonder de vraag, de verwondering, blijft de toekomst gesloten. We leven echter in een tijd van antwoorden, niet in een tijd van vragen. Je ziet het elke dag. In de maatschappij waar politici elkaar bestrijden op basis van hun overtuigingen, landen elkaar bestrijden over dogma’s en gelovigen die elkaar bevechten vanwege hun interpretatie van God. En je ziet het in je omgeving. Docenten die kinderen onderwijzen in het correct geven van antwoorden, ouders die gek worden van de vraag waarom en organisaties die wat er ook gebeurt blijven geloven in hun dominante logica.
De wereld lijkt op slot te zitten en complexe vraagstukken houden elkaar in een wurggreep. Veel systemen zitten volledig op slot, kijk naar het onderwijs, de zorg, de energietransitie en de woningbouw. Uiteraard zie ik dat ook. Echter geloof ik in én (her)ken ik de kracht van het stellen van nieuwe vragen om zo de toekomst vanuit diverse perspectieven te verkennen. Optimisme is gerechtvaardigd als we de juiste vragen vinden. Én ze stellen.
Het belang van het stellen van vragen lijkt echter naar de achtergrond te verdwijnen, terwijl de grootste vernieuwers altijd degenen zijn die de bestaande structuren ter discussie stellen. Vragen openen nieuwe deuren en roepen verbazing op. Maar ook vaak frustratie. Degenen die de status qua uitdagen door het stellen van vragen, zijn niet vanzelfsprekend geliefd. Ze stellen bestaande waarheden ter discussie en dat brengt onzekerheid.
Vragen stellen is een van de krachtigste wapens die we ooit hebben uitgevonden. Laten we dat wapen vooral positief inzetten. Twee woorden die eigenlijk niet samengaan, bieden toch het uitzicht op de toekomst. Ooit leefden we in een grot. Iemand moet gedacht hebben: kan dit niet anders? Gelukkig maar, anders hadden we er nog steeds gewoond. Laten we blijven werken aan het ‘huis’ van de toekomst. Geen makkelijke opgave, want het vinden van de juiste vragen, is moeilijker dan het formuleren van antwoorden.
Maar het kan!
Auteur: Rob Adams